still ill

Tattoos of tears

Ακούγοντας απόψε τον Κωσταντίνο Βήτα(χωρίς νι,όπως και ο Χατζόπουλος)θυμήθηκα μια παλιά συνάντηση μας.Παραφωνία,όπως πάντα,στις παννυχίδες,μού μιλούσες για τον πόνο,την πιο εγγενή στην ανθρώπινη φύση,κατάσταση.Δεν έδινα σημασία στα λόγια σου,τα αντιμετώπιζα ως φερέοικα ανάμεσα σε επίπλαστες τραγικότητες,αιχμαλωτισμένα στη σαγήνη μιας maudite περσόνας.
"Και όμως",συνέχισες,"οι πιο έντονες στιγμές μας είναι αυτές που σημαδεύονται από μια αλγεινή αίσθηση.Αποχαιρετισμοί,απώλειες,χωρισμοί.Ακόμα και στη χαρά ενυπάρχει ο πόνος.Ίσως γιατί υποσυνείδητα αντιλαμβανόμαστε το λίγο που αυτή διαρκεί.Το παροδικό και φευγαλέο αφήνει ένα αίσθημα μοναξιάς,μια ανείπωτη πικρία"
"Και ο έρωτας";
"Ο έρωτας μάς κάνει ευτυχισμένους,μας κάνει να υποφέρουμε",απάντησες,παραφράζοντας τη ρήση του Τρυφώ για τον κινηματογράφο.
Βλέποντας,αργότερα,την ταινία ενός αγαπημένου μας,με την κάμερα να γυρίζει με τέτοιο τρόπο στα πρόσωπα ώστε να αναφωνήσω:"Θεέ μου,πόσο λατρεύει τους ανθρώπους",εσύ χαμογέλασες.Όταν σου είπα πως κασαβέτι σημαίνει θλίψη,με ύφος αυτάρεσκο μού δήλωσες πόσο χαζός ήμουν για τη δύσπιστη κριτική στη μελαγχολική σου πρόζα.
Μπορεί και να έχεις δίκιο,όπως και να ΄ναι,όντας ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση,χαίρομαι τα υγρά μάτια,ακόμα και όταν θαμπώνουν μην αντέχοντας τη θέα της τόσης ομορφιάς.Ακόμα και όταν δεν καταλαβαίνεις πως το ρίγος οφείλεται,όχι μόνο στον πυρετό αλλά και στην ευτυχία.
"Πες μου πού πηγαίνεις μόνος,μοιάζει με χαρά ο πόνος,σα γεράκι μεσ'στα
πάρτυ,ψάχνεις για αγάπη"συνεχίζει να τραγουδάει ο Κ.Β.
Μάλλον αυτός συμφωνεί μαζί σου.
Εγώ,δεν ξέρω.Είπαμε,είμαι χαζό παιδί.

posted by still ill @ 8:25 AM